Fresnel Band Vancouver Band Split Vinyl Cover

FORMAT
split 7″

STATUS
available

RUNNINGTIME
12 min. 13 sec.

TRACKLIST
A // FRESNEL
01 grim fantago
B // VANCOUVER
02 staghunt

PRESSING INFORMATION
525 made
heavy vinyl, transparent inlay
in cooperation with division records

RELEASE DATE
16.09. 2007

www.poisonfree.com
This one is a split 7“ of the two Bands Fresnel and Vancouver. Vienna based Fresnel recorded a thick and heavy instrumental track named „Grim Fandango“ in the likes of Neurosis or think of it as a darker version of Mogwai. Vancouver hail from switzerland and play a song called “Staghunt“ in an equal style, which sounds even more pessimistic since the soundscapes are filled with a screaming frustrated voice. Both songs/bands are very good and I hope to get my hand on a full length release in the future!

 

www.earshot.at
Diese Split-EP aus dem Hause Noise Appeal Records teilen sich sowohl die Österreicher FRESNEL als auch die Schweizer VANCOUVER (nein, keine Kanadier). Der gerade mal 2 Songs lange Tonträger beginnt mit dem Track “Grim Fandango” von FRESNEL. Auf Gesang wird hier gleich einmal verzichtet, und musikalisch führt man in den Gefilden von NEUROSIS, ISIS und Co. Intelligente Arrangements machen den fehlenden Gesang wett, doch ist noch viel Platz für Weiterentwicklung vorhanden. Ein netter Song, der aber nicht herausragt.?Der Song von VANCOUVER nennt sich “Staghunt”, und obwohl musikalische Ähnlichkeiten zu FRESNEL bestehen, macht gerade der Gesang den Track zum Sieger dieser Split-EP. Die Rhythmen sind eine Spur treibender als beim vorherigen Track, und Ähnlichkeiten zu BURST und CULT OF LUNA sind nicht zu überhören. Laut Label-Info wurde der Song in einem einzigen Take aufgenommen, was für das musikalische Gespür und Können der Band spricht.?Fans von oben genannten Bands sollten ein Ohr riskieren, gerade VANCOUVER gebe ich persönlich gute Chancen.?Somit 4/7 Punkten für einen netten Release aus heimischen Gefilden.

http://thesilentballet.com
“Post-metal” is, I guess, the buzzword for the legions of Neur-Isis inspired fusions of jagged, doomy hardcore and navel-gazing atmospherics that have sprung up in the wake of Oceanic, and while it’s a pretty stupid term, I suppose every movement needs a label, and the sound clusters around a small enough number of reference points that it qualifies as a “thing.” In general, I’ve become fairly tired of these bands confusing Mogwai-esque single-note-reverb with genuine progression while ignoring the sludgy, churning sound whose malevolent roots were mingled with the angular noisecore of Unsane, Keelhaul, and Knut. So I was pleasantly surprised when I heard this split and was reminded of those bands, rather than their quiet-LOUD, “look what sensitive metal dudes we are” peers.?”Grim Fandango,” Fresnel’s contribution to the split, opens with a lonely, threatening riff that reminds me of nothing so much as “March,” the massive last track on Knut’s Challenger, and while it never quite achieves that level of brilliance, it sustains an atmosphere of crawling, intelligent malevolence throughout its six minutes. It doesn’t really go anywhere, but it wallows in a morass of gloom and genuine impassiveness that doesn’t need to move to impress. I’d really like to hear some cavernous bellowing over the top of this racket, but I might be in the minority here. Either way, it’s heavy and it reminds me of what I once hoped Pelican would become.?But it’s a small gripe, as the track serves as a potent primer for Vancouver’s mix of similarly minded metal and throat-threatening roars. “Staghunt” is the more interesting track of the split, as it runs the gamut from the typical quieter atmospherics, to cyclical, doomy riffs, to the midtempo, atonal noise-thrash favored by Knut and Unsane. The snares crack like cannon shots, the vocals sound painful and ill-advised, and the bassline drags a goddamn ten-ton hammer behind it, fully intent on exploding your bowels. In a genre full of bands described as monolithic, Vancouver remembers to sound mean, and it makes all the difference.?My only gripe is that–as a good split should–its brevity leaves me wanting more. Both Fresnel and Vancouver have piqued my curiosity as to their upcoming full-lengths, and hinted that there might be some much-needed nastiness still left in the post-metal sound. Here’s to hoping. Lucas Kane (6,5/10)

www.tinnitus-mag.de
Ich habe hier eine Split der beiden Bands Fresnel (Österreich) und Vancouver ( Schweiz) auf CD vorliegen. Die Split erschien letztes Jahr als 7-Inch. Jede Band steuerte einen Song dazu bei.
Fresnel – Grim Fandango (5:56) :?Fresnels erstes Lebenszeichen nach mehrjähriger Pause. Auffälligste Veränderung ist, dass man sich des Gesangs entledigt hat und nun instrumental unterwegs ist. Der Song wird durch tiefergestimmte Gitarren dominiert, der Drone wird nach einiger Zeit durch das einsetztende Schlagzeug durchbrochen. Es passiert zwar nicht allzu viel innerhalb der sechs Minuten, es reicht aber um einen positiven Eindruck zu hinterlassen. Freunde von Omega Massif und Pelican nicken anerkennend mit dem Kopf. 6/10
Vancouver – Staghunt (6:17) :?Zaghaft beginnt Vancouvers Beitrag. Nach gut eineinhalb Minuten setzt die Band samt Sänger ein. Was eine Wucht. In den nächsten 5 Minuten zieht man alle Sludge-Register und hinterlässt den Hörer geplättet. Besser hätten Knut oder Cult of Luna das auch nicht hinbekommen. Klarer Punktsieger. Sollte man im Auge behalten. 8/10

storminside.net
Švicarji Vancouver znajo zbirat partnerje za svoje splite. Nazadnje sem jih slišal z Zatokrev, tokrat pa zagodejo z avstrijskimi Fresnel.
O Fresnel zadnja leta ni bilo prav dosti slišat in verjetno ne bo ni? narobe, ?e re?em, da prihajajo kot iz groba – totalno spremenjeni, zakrnelo po?asni in mrki, ter boljši od kadarkoli prej. Prenovljeno zašpilajo enega instrumentalno pogrebnega, ki se 6 minut nenavadno, a spretno postavlja na noge in nato umre. Kot bi poklicali najboljši Omega Massif moment v neki bolj Southern Lord preobleki. Jebeno dobro.
Tudi Vancouver užgejo s svojim najboljšim. Zavrtite si isto?asno ‘Through Silver In Blood’, ‘The Mosquito Control’ in ‘The Beyond’ in sigurno jih boste nekje vmes slišali. Sicer ne zasen?ijo manj poznanih in manj generi?nih kolegov iz Dunaja, zagotovo pa zasen?ijo vse kar so do sedaj posneli. ?e ste v po?asni muski, z nakupom tega zelo blackmetalsko urejenega 7in?a nimate ?esa zgrešit. ?isti med. (ivo. 18.01.08) 8/10)

hardcore-source.com
Premier des deux split sortis par Vancouver, partagé ici avec les autrichiens de Fresnel. Joli visuel tout d’abord, assez black metôl, pour un petit 7’’ noir. Ca commence tranquillement avec le titre de Fresnel. Depuis leur précédent album, le groupe semble ne plus avoir de chanteur. On aura donc ici affaire à un morceau postcore instrumental, typé early Pelican, avec un son lourd et froid. Le problème, c’est que ce titre n’est pas palpitant du tout : c’est assez pataud, ça décolle jamais vraiment, et au final au bout de ces 5.57, il ne s’est rien vraiment passé. Dommage, on dirait plus un interlude pour un album qu’autre chose. Autres face, Vancouver. Leur précédent disque m’avait tout retourné, en grand fan de Unfold que je suis. Pas de gros changement ici, si ce n’est que ça ressemble justement beaucoup moins à Unfold. 6 minutes d’un hxc résolument helvète, froid et puissant, mélangeant mélodies noisy et pont en arpège plus postcore. Très bon titre donc. Un bon petit split, un peu déséquilibré, qui voit un Vancouver largement supérieur à son collègue de face A.

ox-fanzine
Langsam, düster aber durchaus komplex kommen diese Klanglandschaften daher, die FRESNEL mit ihrem Track “Grim fandango” entstehen lassen. So düster wie es schon das Cover dieser mir leider nur in CD-Form vorliegenden 7″ vermuten lässt. Ein bisschen KNUT hier und ein bisschen BOTCH da scheinen bei den Österreichern nach wie vor durch, ihr Sound hat sich aber durchaus weiterentwickelt. Ebenfalls hohes technisches Niveau bei den Schweizern von VANCOUVER, die ihren dunklen und zähen Noise-Strom mit gekonnten Screamoparts intensivieren. (7) (Robert Buchmann)

www.ninehertz.co.uk
I’d heard Vancouver’s mini-album before now, and was interested to hear their progression on this split 7″. I had no idea before listening to this who the hell Fresnel were. This piece of wax features a one track offering from each band.?Side A features Austian Fresnel. They released stuff a couple of years ago apparently but then retreated into the rehearsal room until now due to heavy line-up changes and are now minus a vocalist. Unfortunately I can’t comment on whether this makes them better or worse. What I can say is that they’re damn good. Big doomy riffs and a great production make this massively impressive. A heavy band that may tread the same road as many bands today, but who feature a refreshing new feel and sound to their tracks. The track ‘Grim Fandango’ is odd in that it feels like it’s leading somewhere yet it never arrives. However, far from being a draw back, this makes the track sound innovative and original in its structure.?Side B features Swiss Vancouver. They remind me of Burst, although I’d say more interesting on the whole. Recorded in one take the track sounds really organic and has an immediacy about it that was perhaps lacking from their debut record. It’s a powerful track that has some real riffs that jump out of the speakers and make you want to bang your head. A natural progression from the debut – not reinventing themselves or indeed the wheel – but there was no need to really as they’d already established a strong sound to call their own.?Vancouver are a great band and I can see them going onto better things after this, but are perhaps in danger of being labelled in the current swathe of so-called ‘post-metal’ bands. Which would be unfortunate indeed. Fresnel are a hidden gem, and are definitely worth keeping your eye on. If they can use their sound and keep it fresh across a whole album then they could really produce a stunning piece of work.

www.nawakposse.com
Deux groupes, deux pays, deux labels. Les autrichiens de FRESNEL et les suisses de VANCOUVER proposent ici deux morceaux pour un 7’’ remarquable signé sur Noise Appeal et Division records.?L’on commence de façon lente, patente avec le gros sludge des quatre viennois de FRESNEL, morceau intéressant, différent de la lignée de leurs précédentes interventions.?Le groupe fort d’une démo et d’un EP 4 titres ” Scenario ” proposait quelque chose de plus enjoué et gai avec de la mélodie et plus de passages rock, mais le groupe s’orientait déjà dans cette veine Sludge avec des rythmes lents et des sons massifs. Mais ici ” Grim Fandango ” est un réel aboutissement musical de ce côté sludge de l’époque. Le titre est propre, la charpente robuste et le tout s’engloutissant dans une vase visqueuse et putride. Le groupe s’offre un line-up neuf et depuis 2003, l’on peut comprendre que l’expérience de scène, un nouveau chanteur et une nouvelle quatre cordes ont eu raison de ce terminus.?Quelque part entre les belges de AMEN RA et les Suisse de KNUT, FRESNEL cherche sa place et exploite au mieux ses influences Noise, Sludge et postcore.?La suite reste à découvrir.?Deuxième face, deuxième titre, deuxième groupe et là, quelque chose de moins inconnu, VANCOUVER. Les suisses nous ont déjà fait baver avec leur album ” Moments ” et leur prochain split avec les balois de ZATOKREV. Ce quintet est un véritable monument de la scène postcore suisse, un incontournable comme IMPURE WILHELMINA, CORTEZ et UNFOLD dans un genre de postcore chaotique aux envolées musicales élégantes et intenses. Issu de l’écurie de Division records, VANCOUVER prend de nouveaux angles plus sombres et plus lents sur ce ” Staghunt “. On diffère de ce qui se faisait, un peu, on ne sent pas de lien qui rapproche ce titre à l’album précédent, le groupe construit ses morceaux d’une façon dissemblable mais l’on sent que le groupe a fait évoluer sa musique dans le bon sens.?Résultat, ici, quelque chose de plus personnel encore qu’autrefois. Je ne parle même pas de la production, le mixage est vraiment meilleur que celui de ” Moments ” qui était quant à lui soulignons-le déjà très bon.?VANCOUVER, 6 minutes qui nous en font baver, fermant parfaitement la marche de 7’’.?En somme très bon petit inch, il y a de quoi mordre dessus et d’attendre avec impatience les futures sorties des groupes. FRESNEL et VANCOUVER, deux noms à ne pas oublier.

www.pitfire.net
Diese Split ist in Form einer schönen Split-7-Inch erschienen. Das zeigt sich schon daran, dass auf meiner Promo-CD nur zwei Songs sind, also ein Sechsmitutenbrocken pro Band. Die österreichischen Fresnel und Vancouver aus Yverdon sind ja (wenn ueberhaupt) ja wohl für alles andere als einfach konsumierbaren Pop bekannt. Die erste Halbzeit bestreiten Fresnel mit \\\”Grim Fandango\\\” (wie das tolle Computerspiel). Sie haben das Singen anscheinend aufgegeben und lassen hier die tonnenschweren Sludge-Gitarrenriffs sprechen. Der ganze Song ist extrem langsam und vordergruendig passiert recht wenig. Die so gern gebrauchte Postrock-Steigerung ist zwar hier auch vorhanden, doch muendet nicht alles in ein grandioses Crescendo, sondern vielmehr in einen massiven Mittelpart, auf den kein klassischen Ende folgt. Trotzdem schaffen sie es, dass dem Hoerer nicht das Gesicht einschlaeft. Die vielbeschworene Atmosphaere kann man hier mit den Fingern greifen, so stark ist sie. Allerdings waere vielleicht ein bisschen mehr Action nicht ganz verkehrt gewesen. Darauf folgen die Romands von Vancouver mit \\\”Staghunt\\\”, wo schon einiges mehr los ist. Hier beginnt es immerhin schon mit Schlagzeugschlaegen, danach kommt eine schoen ruhig-sphaerische Gitarrenlinie. Das boese Gitarren-Feedback deutet schon auf ordenlichen Krach nacher hin, darauf bricht dann auch ein herzerwaermender Noise-Sturm los. Mit fiesem Geschrei dekoriert riffen sich wunderbar dreckige Gitarren durch das erste Krachfenster. Danach klingt es wieder ein wenig ab und oeffnet auch wieder der Atmosphaere-Himmel, doch die naechste Wutattacke laesst nicht lange auf sich warten. Es erinnert teilweise an die heftigsten und zartesten Momente von Isis, die Noiseattacken aber auch an Bands wie Knut oder Neurosis. Ziemlich cool das! Die zwei Songs zusammen ergeben eine interessante Split-Single, die auf mehr gierig macht. Cool ist uebrigens auch das schoene Artwork (sogar mit Blackmetal-Typographie, uuh!). 7/12

www.creative-eclipse.com
Nach vielen zaehen Monaten, Besetzungswechseln, der Abkehr vom Live-Spiel und der Veroeffentlichung der “Scenario” MCD im Jahr 2003 war es ruhig geworden um Fresnel. Ihr Beitrag auf der 2 Track Split EP ist ein eindrucksvolles Stueck mit dem sich da die Band aus Wien zurueckmeldet. Der Gesang wurde kurzerhand ueber Bord geworfen, was eine richtige Entscheidung war, denn umso mehr Wirkung hat ihr Stueck. “Grim Fandango” ist ein ultraschweres Instrumental-Stueck bei dem offenkundig gar nicht so viel passiert, aber die Wirkung ist maechtig und gross. Die tiefergestimmten Gitarren reissen einfach alles weg. “Grim Fandango” ist eine grimmige, rauhe, wueste und zerklueftete Klanglandschaft. Und die Produktion ist ebenfalls ultradick, dicht und heavy. Hoffentlich bald mehr, in Form eines Albums!? Die schweizerischen Vancouver gehen da etwas gemaessigter und im Heavy Kontext gaengiger vor, wobei ihr Stueck “Staghunt” in eine aehnliche, aber mehr Sludge-orientrierte Richtung geht. Es ist in jedem Fall auch wuchtig und kraeftig, wie dynamisch. Die Instrumental-Passagen erinnern an Bands wie Isis und Konsorten. Beides starke Stuecke, aber Fresnel liegen vorne und gewinnen bei diesem Rennen um Schaedelknochen… Das Artwork ist ebenfalls durchweg gelungen, liegt optisch irgendwo zwischen Pelican Platten-Design und Blackmetal-Feeling.?(8/10)

www.coreandco.fr
Format trop délaissé par COREandCO, nous allons désormais essayer de vous parler un peu plus des sorties vinyles, car il y a vraiment de très bonnes choses qui ne sortent qu’exclusivement sous ce format. Et on commence par ce split 7″ qui vient de sortir, une réalisation des labels Noise Appeal et Division Records réunissant FRESNEL et VANCOUVER.
Annoncé depuis plusieurs mois, j’en avais vraiment l’eau à la bouche. Et je peux dire qu’une fois le sésame reçu, je n’ai pas été déçu. A commencer par l’artwork, superbe avec ses tons marrons/gris, qui nous plonge tout de suite dans l’ambiance.
On démarre donc avec le titre de FRESNEL, combo autrichien qui est devenu un groupe de post-hardcore exclusivement instrumental depuis le départ de leur chanteur. “Grim fandango” (qui est le nom d’un jeu PC à la base, NDLR) débute lentement, très lentement, sur un riff de gratte accompagné de larsens durant 2’30 avant que les autres musiciens s’en mêlent. Leur musique est désormais à placer aux côtés de SHORA (nouvelle version), avec des riffs bien lourds et lents à souhait. Bon titre qui augure que du bon pour la suite, même si l’absence de chant ou cris peut se faire sentir.
Et on enchaine avec VANCOUVER, au top de sa forme avec ce “staghunt” monumental. Le titre démarre lentement également, mais avec un riff clair ; et ça enchaine rapidement avec une puissance folle, accompagnée par la voix hurlée de Michaels, énorme. Le groupe adore également les longs passages calmes, avec un son clair qui aère un peu, pour amener doucement à l’apocalypse, une fois que le groupe décide de s’énerver réellement. Cette variation clair/obscur est parfaitement maitrisée par le groupe, et c’est un régal.
Un split avec 2 groupes pas si semblables que ça donc, même si le style de base semble s’y prédisposer ; FRESNEL adhère plus à la lenteur tandis que VANCOUVER aère son titre tout en vous balançant un son bien puissant à la figure. Pidji  le 09/09/2007

www.helldriver-magazine.de
Vancouver und Frensel stammen beide aus der Schweiz und tragen beide je einen überlangen Song zu dieser Split bei. Auf der A-Seite machen sich Frensal breit. Mit monströsen Lawa-Riffs entfachen sie eine bitterböse düstere Stimmung. Gesang kommt bei diesem Song keiner vor, leider auch nicht all zu viel Einfallsreichtum. Der Song lärmt sehr monoton vor sich hin, aber genau das macht ihn recht cool. Trotzdem als einziger Beitrag zu der Split ist das etwas mager. Als Intro oder Outro eines Albums wäre es sicher besser platziert gewesen. Auf der B-Seite lärmen Vancouver weiter. Die Band lässt es nicht minder krachig aber deutlich dynamischer und abwechslungsreicher angehen. Dieses mal auch mit Vocals. Derber Noisecore im Stile von frühen Cult Of Luna oder Neurosis. Der Song ist sehr gut gemacht, abwechslungsreich und mit coolen Hooks gespickt. Das macht Lust auf mehr. Gern würde ich von beiden Bands mehr hören, allein von einem Song ist es schwer eine Beurteilung zu füllen, weshalb diese Besprechung auch ohne Wertung auskommen muss. Fest steht jedenfalls, dass die Schweiz mit diesen Bands zwei grosse Potentiale beherbergt. (rg)